03/10 EYÜP 27-30

[tr] Eyüp 27-30

^27:1 Eyüp anlatmaya devam etti:
² ‹‹Hakkımı elimden alan Tanrının varlığı hakkı için,
Bana acı çektiren Her Şeye Gücü Yetenin hakkı için,
³ İçimde yaşam belirtisi olduğu sürece,
Tanrının soluğu burnumda olduğu sürece,
⁴ Ağzımdan kötü söz çıkmayacak,
Dilimden yalan dökülmeyecek.
⁵ Size asla hak vermeyecek,
Son soluğumu verene dek suçsuz olduğumu söyleyeceğim.
⁶ Doğruluğuma sarılacak, onu bırakmayacağım,
Yaşadığım sürece vicdanım beni suçlamayacak.
⁷ ‹‹Düşmanlarım kötüler gibi,
Bana saldıranlar haksızlar gibi cezalandırılsın.
⁸ Tanrısız insanın umudu nedir
Tanrı onu yok ettiğinde, canını aldığında?
⁹ Başına sıkıntı geldiğinde,
Tanrı feryadını duyar mı?
¹⁰ Her Şeye Gücü Yetenden zevk alır mı?
Her zaman Tanrıya yakarır mı?
¹¹ ‹‹Tanrının gücünü size öğreteceğim,
Her Şeye Gücü Yetenin tasarısını gizlemeyeceğim.
¹² Aslında siz, hepiniz gördünüz bunu,
Öyleyse ne diye boş boş konuşuyorsunuz?
¹³ ‹‹Kötünün Tanrıdan alacağı pay,
Zorbanın Her Şeye Gücü Yetenden alacağı miras şudur:
¹⁴ Çocukları ne kadar çok olursa olsun, kılıçla öldürülecek,
Soyu yeterince ekmek bulamayacaktır.
¹⁵ Sağ kalanlar hastalıktan ölüp gömülecek,
Dul karıları ağlamayacaktır.
¹⁶ Kötü insan kum gibi gümüş yığsa,
Yığınla giysi biriktirse,
¹⁷ Onun biriktirdiğini doğru insan giyecek,
Gümüşü suçsuz paylaşacak.
¹⁸ Evini güve kozası gibi inşa eder,
Bekçinin kurduğu çardak gibi.
¹⁹ Zengin olarak yatar, ama bu öyle sürmez,
Gözlerini açtığında hepsi yok olup gitmiştir.
²⁰ Dehşet onu sel gibi basar,
Kasırga gece kapar götürür.
²¹ Doğu rüzgarı onu uçurup götürür,
Yerinden silip süpürür.
²² Acımasızca üzerine eser,
Elinden kaçmaya çalışırken.
²³ Onunla alay ederek el çırpar,
Yerinden ıslık çalar.›› sözleridir.
^28:1 Gümüş maden ocağından elde edilir,
Altını arıtmak için de bir yer vardır.
² Demir topraktan çıkarılır,
Bakırsa taştan.
³ İnsan karanlığa son verir,
Koyu karanlığın, ölüm gölgesinin taşlarını
Son sınırına kadar araştırır.
⁴ Maden kuyusunu insanların oturduğu yerden uzakta açar,
İnsan ayağının unuttuğu yerlerde,
Herkesten uzak iplere sarılıp sallanır.
⁵ Ekmek topraktan çıkar,
Toprağın altı ise yanmış, altüst olmuştur.
⁶ Kayalarından laciverttaşı çıkar,
Yüzeyi altın tozunu andırır.
⁷ Yırtıcı kuş yolu bilmez,
Doğanın gözü onu görmemiştir.
⁸ Güçlü hayvanlar oraya ayak basmamış,
Aslan oradan geçmemiştir.
⁹ Madenci elini çakmak taşına uzatır,
Dağları kökünden altüst eder.
¹⁰ Kayaların içinden tüneller açar,
Gözleri değerli ne varsa görür.
¹¹ Irmakların kaynağını tıkar,
Gizli olanı ışığa çıkarır.
¹² Ama bilgelik nerede bulunur?
Aklın yeri neresi?
¹³ İnsan onun değerini bilmez,
Yaşayanlar diyarında ona rastlanmaz.
¹⁴ Engin, ‹‹Bende değil›› der,
Deniz, ‹‹Yanımda değil.››
¹⁵ Onun bedeli saf altınla ödenmez,
Değeri gümüşle ölçülmez.
¹⁶ Ona Ofir altınıyla, değerli oniksle,
Laciverttaşıyla değer biçilmez.
¹⁷ Ne altın ne cam onunla karşılaştırılabilir,
Saf altın kaplara değişilmez.
¹⁸ Yanında mercanla billurun sözü edilmez,
Bilgeliğin değeri mücevherden üstündür.
¹⁹ Kûş topazı onunla denk sayılmaz,
Saf altınla ona değer biçilmez.
²⁰ Öyleyse bilgelik nereden geliyor?
Aklın yeri neresi?
²¹ O bütün canlıların gözünden uzaktır,
Gökte uçan kuşlardan bile saklıdır.
²² Yıkımla Ölüm:
‹‹Kulaklarımız ancak fısıltısını duydu›› der.
²³ Onun yolunu Tanrı anlar,
Yerini bilen Odur.
²⁴ Çünkü O yeryüzünün uçlarına kadar bakar,
Göklerin altındaki her şeyi görür.
²⁵ Rüzgara güç verdiği,
Suları ölçtüğü,
²⁶ Yağmura kural koyduğu,
Yıldırıma yol açtığı zaman,
²⁷ Bilgeliği görüp değerini biçti,
Onu onaylayıp araştırdı.
²⁸ İnsana, ‹‹İşte Rab korkusu, bilgelik budur›› dedi,
‹‹Kötülükten kaçınmak akıllılıktır.››
^29:1 Eyüp yine anlatmaya başladı:
² ‹‹Keşke geçen aylar geri gelseydi,
Tanrının beni kolladığı,
³ Kandilinin başımın üstünde parladığı,
Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,
⁴ Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi,
Tanrının çadırımı dostça koruduğu,
⁵ Her Şeye Gücü Yetenin henüz benimle olduğu,
Çocuklarımın çevremde bulunduğu,
⁶ Yollarımın sütle yıkandığı,
Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!
⁷ ‹‹Kent kapısına gidip
Kürsümü meydana koyduğumda,
⁸ Gençler beni görüp gizlenir,
Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;
⁹ Önderler konuşmaktan çekinir,
Elleriyle ağızlarını kaparlardı;
¹⁰ Soyluların sesi kesilir,
Dilleri damaklarına yapışırdı.
¹¹ Beni duyan kutlar,
Beni gören överdi;
¹² Çünkü yardım isteyen yoksulu,
Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.
¹³ Ölmekte olanın hayır duasını alır,
Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.
¹⁴ Doğruluğu giysi gibi giyindim,
Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.
¹⁵ Körlere göz,
Topallara ayaktım.
¹⁶ Yoksullara babalık eder,
Garibin davasını üstlenirdim.
¹⁷ Haksızın çenesini kırar,
Avını dişlerinin arasından kapardım.
¹⁸ ‹‹ ‹Son soluğumu yuvamda vereceğim› diye düşünüyordum,
‹Günlerim kum taneleri kadar çok.
¹⁹ Köküm sulara erişecek,
Çiy geceyi dallarımda geçirecek.
²⁰ Aldığım övgüler tazelenecek,
Elimdeki yay yenilenecek.›
²¹ ‹‹İnsanlar beni saygıyla dinler,
Öğüdümü sessizce beklerlerdi.
²² Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı,
Sözlerim üzerlerine damlardı.
²³ Yağmuru beklercesine beni bekler,
Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.
²⁴ Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı,
Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.
²⁵ Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum,
Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum,
Yaslıları avutan biri gibiydim.
^30:1 ‹‹Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar
Benimle alay etmekte,
Oysa babalarını sürümün köpeklerinin
Yanına koymaya tenezzül etmezdim.
² Çünkü güçleri tükenmişti,
Bileklerinin gücü ne işime yarardı?
³ Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler,
Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.
⁴ Çalılıklarda karapazı topluyor,
Retem kökü yiyorlardı.
⁵ Toplumdan kovuluyorlardı,
İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.
⁶ Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde,
Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.
⁷ Çalıların arasında anırır,
Çalı altında birbirine sokulurlardı.
⁸ Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar,
Ülkeden kovulmuşlardı.
⁹ ‹‹Şimdiyse destan oldum dillerine,
Ağızlarına doladılar beni.
¹⁰ Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar,
Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.
¹¹ Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için
Dizginsiz davranmaya başladılar bana.
¹² Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor,
Ayaklarımı kaydırıyor,
Bana karşı rampalar kuruyorlar.
¹³ Yolumu kesiyor,
Kimseden yardım görmeden
Beni yok etmeye çalışıyorlar.
¹⁴ Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor,
Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.
¹⁵ Dehşet çöktü üzerime,
Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu,
Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.
¹⁶ ‹‹Şimdi tükeniyorum,
Acı günler beni ele geçirdi.
¹⁷ Geceleri kemiklerim sızlıyor,
Beni kemiren acılar hiç durmuyor.
¹⁸ Tanrının şiddeti
Üzerimdeki giysiye dönüştü,
Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.
¹⁹ Beni çamura fırlattı,
Toza, küle döndüm.
²⁰ ‹‹Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun,
Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.
²¹ Bana acımasız davranıyor,
Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.
²² Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun,
Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.
²³ Biliyorum, beni ölüme,
Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.
²⁴ ‹‹Kuşkusuz düşenin dostu olmaz,
Felakete uğrayıp yardım istediğinde.
²⁵ Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım?
Yoksullar için üzülmez miydim?
²⁶ Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi,
Işık umarken karanlık geldi.
²⁷ İçim kaynıyor, rahatım yok,
Önümde acı günler var.
²⁸ Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok,
Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.
²⁹ Çakallarla kardeş,
Baykuşlarla arkadaş oldum.
³⁰ Derim karardı, soyuluyor,
Kemiklerim ateşten yanıyor.
³¹ Lirimin sesi yas feryadına,
Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.

---